باید متذکر شد اولا وقتی معروفی در حال خدشه و فراموشی یا منکری در حال غلبه است، امر به معروف و نهی از منکر تکلیف است و نمی توان با این توجیه که معروف،معروف نشده، دست از امر به معروف و نهی از منکر کشید ضمن اینکه برای اکثریت قاطع ملت ایران حجاب و عفاف یک معروف مسلم و بدحجابی و بی عفتی، یک منکر بزرگ است. ثانیا کار فرهنگی و ارشادی تناقضی با برخورد با مفاسد اخلاقی و اجتماعی متجاهرانه ندارد و به نام کار فرهنگی نمی توان اجرای قانون و پاسداری از مرزهای امنیت اخلاقی و عفت عمومی را تعطیل کرد یا پاسداران این مرزها را نکوهش نمود. اگر هم در اجرای قانون خطا و خللی دیده شد نمی توان اصل قانون را تعطیل کرد و از مجریان و ضابطان خواست به خاطر آن خطاها، اساسا تکلیف و مسئولیت خود را تعطیل کنند. ثالثا تجاهر و تظاهر به فساد در خیابان -حریم عمومی- با حریم خصوصی متفاوت است. کسی نمی تواند از حریم خصوصی افراد سؤال کند اما اگر عناصر قانون گریز و هنجارشکن اصرار بر ارتکاب بزه های اخلاقی و اجتماعی کردند، نه تنها بازخواست که در چارچوب قانونی باید مجازات هم کرد.
رابعاً برخورد با این نابهنجاری های سازمان یافته اتفاقا از جمله مسئولیت های حاکمیتی دستگاههای دولتی است و این بیان که ما دخالتی نداریم، نه تنها رافع مسئولیت نیست بلکه خدمات و تلاش های دولت خدمتگزار در سایر حوزه ها را نیز زیر سؤال می برد.
طبیعی است که بین مقولاتی مانند ارشاد، امر به معروف و نهی از منکر، تذکر و مبارزه با جرایم اخلاقی و اجتماعی تفاوت های مرحله ای وجود دارد و هر مرحله دارای مقتضیات و لوازم خود است اما این تفکیک نمی تواند توجیهی برای تعطیلی همه این تکالیف قانونی و شانه خالی کردن از بار مسئولیت باشد. ضمن اینکه به نظر می رسد متاسفانه برخی مشورت های غلط در این زمینه به رئیس جمهور محترم داده می شود که با بنیان اسلامی و انقلابی تفکر ایشان در تضاد است. برخی گمانه ها حاکی از آن است که جریانی می کوشد به ایجاد بدگمانی میان علما و متدینین با رئیس جمهور خدمتگزار دامن بزند و نتیجه این بدگمانی را در آغوش فتنه گران بریزد.
